زبُور ۸۱

دُوجا حَصّہ

سُن اَے میری  اُمت میَں دَساں  گا  چا

جے  تُوں  اِسرائیل  میری گل سُنیں  گا

نہ  تیرا  ہو   کوئی   وِی   دُوجا   خُدا

کہ جس اَگے  دیویں تُوں سِر  نُوں  جُھکا

میَں  تیرا  یہواہ  خُدا   ہاں   ہر   حال

جو  مِصر  تھیں  تینوں   لے   آیا  نکال

تُوں اپنا مُنہ کھولدے تے میَں وِی ضرور

ہاں برکت نال اوس نُوں کراں گا بھر پُور

پَر  اوہناں   نے   سُنی   نہ  میری  صَدا

نہ   اِسرائیل  کیتی  کجھ   میری    پَرواہ

تَد چھڈ دتا   اوہناں نُوں میَں  وِی  گمراہ

تے اوہناں  نے  پکڑیا  مُڑ  اپنا  ہی  راہ

جے لوک میرے  سُندے  ایہہ میرا کلام

تے   اِسرائیل  مَندا   راہ   میرا   تمام

تَد وَیری سب اوہناں دے  کردا  مغلوب

تے ہتھ اپنا پھیردا میَں  اوہناں تے  خُوب

جو  وَیر  رکھدا  دِل  وِچ  یہواہ  دے نال

نہ   رہیگا     کدی   ہمیشہ  خُوش    حال

پَر مومناں  نُوں  کنک  نال  رجاندا   خُدا

چٹان    وِچوں  شہد  وِی   کھلاندا    خُدا